seomanager

شت کوین چیست؟

اصطلاح شت کوین به یک ارز دیجیتال  کم‌ارزش یا بی‌ارزش یا یک ارز دیجیتال اشاره دارد که هیچ هدف مشخص و واضحی ندارد. این کلمه یک اصطلاح تحقیرآمیز است که اغلب برای توصیف آلت کوین‌ها یا رمزارزهایی استفاده می‌شود که پس از محبوب شدن بیت کوین ساخته شده‌اند و فایده‌ای در دنیای کریپتو ندارند.

باید بدانید که رمزارزهای بی‌هدف و پوچی وجود دارند که برخی از آنها هیچگونه نوآوری یا پیشرفتی ندارند و برخی فقط با هدف کلاهبرداری از مردم ایجاد شده اند. دانستن این موضوع در وهله اول به شما کمک می‌کند که به عنوان یک تازه‌وارد در دنیاری کریپتو، پول خود را از دست ندهید.

ارزش پایین شت کوین‌ها اغلب به دلیل علاقه پایین سرمایه گذاران برای سرمایه گذاری در آن است، زیرا یا با حسن نیت ایجاد نشده‌اند – یعنی در جهت منافع سازندگان یا برای کلاهبرداری از مردم ایجاد شده‌اند – و یا قیمت آنها بر پایه سفته بازی تعیین شده است. به این ترتیب، خرید این رمزارزها به عنوان سرمایه گذاری بد شناخته می‌شود.

نکات کلیدی:

• شت کوین‌ها، ارزهای دیجیتال بی‌ارزش یا کم‌ارزش هستند و هدف یا فایده واضح و مشخصی ندارند.
• این اصطلاح اغلب برای توصیف آلت کوین‌ها یا رمزارزهایی استفاده می‌شود که پس از محبوب شدن بیت کوینساخته شده‌اند و فایده‌ای در دنیای کریپتو ندارند.
• شت‌کوین‌ها با دو عامل مشخص می‌شوند: افزایش قیمت‌ در کوتاه‌مدت و به دنبال آن نوسان‌های ناشی از سرمایه‌گذارانی که می‌خواهند روی سودهای کوتاه‌مدت سرمایه‌گذاری کنند.

شت کوین‌ها چگونه کار می‌کنند؟

علاقه مردم به رمزارزها از زمان معرفی بیت کوین در سال 2009 به طور قابل توجهی افزایش یافت. موفقیت صنعت کریپتو باعث شد تا کسب و کارها و افرادی که به دنبال سودآوری هستند از فناوری بلاک چین برای ایجاد آلت کوین‌های خود استفاده کنند. توسعه‌دهندگان رمزارزها معمولاً تعداد توکن‌هایی را که در نهایت در گردش قرار می‌گیرند اعلام می‌کنند – مثلاً میزان عرضه بیت‌کوین به 21 میلیون محدود می‌شود، در حالی که سقف عرضه‌ اتریوم در هر سال 18 میلیون است.

تعیین محدودیت عرضه برای یک ارز دیجیتال باعث کمبود یا نایاب شدن آن می‌شود، زیرا سرمایه گذاران می‌دانند که توکن‌های آن پروژه پس از یک مقطع ایجاد نمی‌شوند، و این باعث می‌شود که احساس ارزشمند بودن آن توکن منتقل شود. از نظر تئوری عرضه توکن‌های بیشتر، ارزش دارایی‌ها را کاهش می‌دهد؛ همان‌طور که انتشار سهام جدید ممکن است ارزش یک سهم را کاهش دهد.

اگر مقدار عرضه یک آلتکوین ثابت باشد، قاعدتاً ارزش آن باید به میزان تقاضا بستگی داشته باشد .اما از آنجایی که بیشتر ارزهای دیجیتال کاربرد عملی محدودی دارند – خرید و فروش کالاها و خدمات واقعی با استفاده از ارزهای دیجیتال هنوز یک اتفاق رایج نیست – ارزش آنها بر اساس سفته بازی تعیین می‌شود. بنابراین، یک شت کوین ارزی است که مردم می‌گویند ارزشمند است صرفاً به این دلیل که وجود دارد!

شناسایی شت کوین‌ها آسان است زیرا از الگوی خاصی پیروی می‌کنند. اگرچه ممکن است در هنگام عرضه هر رمزارز برخی از مردم به آن علاقه نشان دهند، اما قیمت آنها نسبتاً یکسان است. قیمت شت کوین‌ها به طور تصاعدی در یک دوره زمانی کوتاه افزایش می‌یابد زیرا سرمایه گذاران شروع به سرمایه گذاری در آن می‌کنند. به دنبال آن، ارزش آن سقوط می‌کند زیرا سرمایه‌گذاران کوین‌های خود را برای دریافت سودهای کوتاه‌مدت دامپ می‌کنند.

احتمالاً توسعه و بازاریابی آلت‌کوین‌هایی که روزی تبدیل به شت‌کوین می‌شود هیچ گاه کند نخواهد شد و از بین نخواهد رفت، زیرا علاقه به بازار ارزهای دیجیتال همچنان بالاست. برخی از دولت‌ها، به‌ویژه دولت‌های کره جنوبی و چین، تلاش زیادی برای توقف عملیات استخراج ارزهای دیجیتال کردند، در حالی که برخی دیگر مانند ژاپن، استفاده از ارزهای دیجیتال را در بازار گسترده‌تر تشویق کرده‌اند.

چگونه شت کوین‌ها را تشخیص دهیم؟

بسیاری از مردم فکر می‌کنند که هر ارز دیجیتالی خارج از بیت کوین یک شت کوین است، اما آیا این درست است؟

در دنیای کریپتو، زمانی که یک پروژه جدید ساخته و راه‌اندازی می شود، تعهد می‌دهد که پیشرفت‌ها یا ویژگی‌های خاصی با خود به همراه آورد و این به آن پروژه درجه‌ای از قابلیت اطمینان و امنیت می‌دهد.

زمانی که یک پروژه نوید تغییرات بزرگ و انقلابی را در صنعت کریپتو می‌دهد، اما فاقد اهداف روشن یا برنامه‌های عملی لازم است،  و یا اقدامات تعریف شده یا توسعه دهندگان آن تا حدی مرموز هستند، به احتمال بسیاری بالایی این پروژه یک شت کوین است.

امروزه با پیشرفت‌های مداوم تکنولوژی، بسیار رایج است که روزانه اعلان‌ها یا تبلیغاتی در مورد راه‌اندازی پروژه‌های جدید دریافت کنید که مزایای بی‌نهایتی را نوید می‌دهند. با این حال، باید از هزاران شگفتی که این پروژه‌ها ارائه می دهند چشم پوشی کرد و هنگام ارزیابی آنها عناصر خاصی را در نظر داشت، مانند وایت پیپر آنها، سازندگان آنها، قابلیت دستیابی آنها به ویژگی‌هایی که ارائه می‌دهند و غیره.

نکاتی که باید در نظر بگیرید

تقریباً همیشه، ارزهای دیجیتال جدید از طریق فرآیند ICO  یا عرضه اولیه سکه در میان مردم منتشر می‌شوند. این ICOها همیشه به دنبال تبلیغ و ترویج ارز دیجیتال یا آلتکوینی هستند که راه اندازی می‌کنند و به دنبال جذب سرمایه گذارانی هستند که با خرید آن ارز دیجیتال، منابع مالی به پروژه تزریق می‌کنند؛ اماICO ها همیشه قابل اعتماد یا امن نیستند. در واقع، انفجارICOها در سال 2017 باعث پدیدار شدن مشکلات شدید کلاهبرداری برای جامعه ارزهای دیجیتال شد. بنابراین، باید توصیه‌های زیر را به دقت در نظر بگیرید تا بتوانید شت کوین‌ها را تشخیص دهید:

• اگر وایت پیپر یک آلتکوین تازه منتشر شده، کپی یکسان از پروژه شناخته‌شده دیگری باشد، با تکنیکی نوشته شده که درک و فهم آن غیر ممکن است، یا اینکه پروژه حتی وایت پیپر ندارد، می‌توانید مطمئن باشید که این پروژه یک شت کوین است.
• اگر تیم توسعه دهندگان پروژه از گروه کوچکی از غریبه‌ها تشکیل شده است که پشت ایموجی‌ها و نام‌های جعلی پنهان می‌شوند احتمال زیادی وجود درد که این پروژه یک شت کوین است. هیچ چیز به اندازه گروهی از افراد ناشناس که برای پروژه‌ای ناشناس درخواست پول می کنند، بی‌اعتمادی ایجاد نمی‌کند.
• اگر وبسایتی که پروژه در آن ارائه می‌شود فاقد اصالت و طراحی مناسب است یا از دامنه‌های رایگان استفاده می‌کند.
• اگر پروژه قصد دارد هزاران مزیت و برتری را ارائه دهد، اما هیچ کدام را به طور خاص و دقیق توضیح نمی‌دهد یا چگونگی دستیابی به این نتایج را مشخص نمی‌کند.
• اگر پروژه یک نقشه راه یا برنامه کاری با اهداف تعریف شده که توسعه پروژه را در آینده تضمین کند ارائه نمی‌کند.
• اگر پروژه به راحتی یک فورک از یک پروژه ارز دیجیتال (معمولاً بیت کوین)، آن هم تنها با اعمال برخی تغییرات کوچک، ایجاد کرده و هیچ نوآوری دیگری ندارد.

در تمامی این موارد توسعه‌دهندگان پروژه را ایجاد می‌کنند، آن را راه‌اندازی کرده و در بازار تبلیغ می‌کنند و پس از اینکه توانستند با هزینه سرمایه‌گذاران سود ببرند، توسعه آن را رها می‌کنند. آنها کار و تلاش بیشتری برای توسعه کدهای خود نمی‌کنند و باعث ایجاد شت کوینی می‌شوند که هیچ کمکی به اگوسیستم ارزهای دیجیتال نمی‌کند.

تفاوت میان کوین و توکن در چیست؟

با اینکه بسیاری از مردم عبارات «کوین»، «توکن» و «ارز دیجیتال یا رمزارز» را به جای یکدیگر استفاده می‌کنند، باید بدانیم که این اصطلاحات در واقع با یکدیگر فرق دارند.

کوین‌ها و توکن‌ها هر دو محصول تکنولوژی بلاک چین هستند، اما چه تفاوتی میان کوین و توکن وجود دارد؟

کوین‌های کریپتو نوعی ارز دیجیتال هستند که هر کدام رمزارز بومی یک بلاک چین بوده و هدف آنها ذخیره ارزش آن بلاک چین و همچنین استفاده در مبادلات مالی است.

توکن‌های کریپتو نوعی از دارایی‌های دیجیتال هستند که با استفاده از قراردادهای هوشمند و در بلاک چین‌هایی که مال خودشان نیست ساخته می‌شوند. توکن‌ها می‌توانند کاربردهای مختلف و زیادی داشته باشند. آنها می‌توانند نمایانگر یک دارایی یا شیء فیزیکی باشند یا برای دسترسی به خدمات و قابلیت‌های یک پلتفرم استفاده شوند.

کوین در ارزهای دیجیتال چیست؟

کوین‌ها ارزهای دیجیتال بومی بلاک چین خود هستند؛ مثل بیت کوین (BTC) که رمزارز بومی بلاک چین بیت کیون است یا اتریوم (ETH) که رمزارز بومی بلاک چین اتریوم است، یا LTC برای لایت کوین یا ADA برای کاردانو.

این کوین‌ها اصولاً برای این طراحی شده‌اند که ارزش یک شبکه بلاک چین در آنها ذخیره شود و همچنین مردم با استفاده از آنها مبادلات مالی انجام دهند، درست مانند پول نقد.

یکی دیگر از وجه تمایز کوین‌ها، نحوه به دست آمدن آنهاست. شما می‌توانید کوین‌ها را یا از طریق فرآیند مکانیزم اثبات کار (PoW) استخراج کنید (مانند بیت کوین و لایت کوین) و یا آنها را از طریق مکانیزم اثبات سهام (PoW) دریافت کنید (مانند اتریوم و کاردانو).

کوین‌ها چه استفاده‌ای دارند؟

زمانی که بیت کوین ساخته شد، قرار بود جایگزینی برای ارزهای فیات سنتی و وجه نقد باشد.

بیت کوین و دیگر کوین‌های کریپتو، جوری طراحی شده‌اند که بتوان از آنها همان استفاده پول کاغذی یا سکه‌های فلزی را کرد؛ به این معنی که می‌توانید همان کارهایی که با دلار یا یورو یا تومان انجام می‌دهید را با کوین‌ها نیز انجام دهید، مانند:

• ذخیره‌سازی سرمایه
• مبادله با دیگر رمزارزها
• پرداخت برای خدمات و کالاها
• واریز به دیگران

علیرغم این کارایی‌های سنتی، برخی از کوین‌ها می‌توانند با بکارگیری قراردادهای هوشمند ویژگی‌های دیگری نیز به کاربران ارائه کنند. به عنوان مثال دش (DASH) یک کوین است که هم ویژگی‌های رمزارزها را دارد و هم می‎توان از آن برای رأی دادن در یک سازمان DAO استفاده کرد.

کوین‌های معروف در بازار کریپتو

• بیت کوین (BTC)
• اتریوم (ETH)
• کاردانو (ADA)
• سولانا (SOL)
• پولکادات (DOT)
• لایت کوین (LTC)

توکن در ارزهای دیجیتال چیست؟

همانند کوین‌ها، توکن‌ها نیز با استفاده از تکنولوژی بلاک چین ساخته می‌شوند، اما توکن‌ها رمزارز بومی بلاک چینی که در آن ساخته می‌شوند نیستند. به زبان دیگر، توکن‌ها بلاک چین بومی خود را ندارند، در صورتیکه کوین‌ها بلاک چین بومی خود را دارند.

توکن‌ها با استفاده از قراردادهای هوشمند روی بلاک چین‌ها ساخته شده و اهداف متفاوتی دارند.

توکن‌ها می‌توانند نمایانگر سهام شما در یک سازمان DAO، یک دارایی دیجیتال، یک NFT یا یک شی فیزیکی باشند. توکن‌ها را نیز مانند کوین‌ها می‌توان خرید، فروخت و معامله کرد، اما نمی‌توان از آنها به عنوان روشی برای مبادلات (Medium of Exchange) استفاده کرد؛ یعنی برای پرداخت استفاده نمی‌شوند.

می‌توانید اینگونه تصور کنید که توکن‌ها مانند کوپن یا بن خرید هستند، در حالیکه کوین‌ها مانند دلار و سنت هستند.

انواع مختلف توکن‌ها

• توکن‌های حکمرانی (Goveance tokens): این نوع توکن به دارندگان حق رأی در تصمیمات یک سازمان مستقل خودگردان یا DAO را می‌دهد.
• توکن‌های کاربردی (Utility tokens): این توکن‌ها به شما اجازه می‌دهند تا از خدمات و محصولات یک پروژه استفاده کنید.
• توکن‌های امنیتی (Security tokens): این توکن‌ها مانند اوراق بهادار عمل می‌کنند و تحت نظارت کمیسیون بورس و اوراق بهادار نیز قرار می‌گیرند.
• توکن‌های غیرقابل معاوضه یا NFTها: این توکن‌ها نشان می‌دهند که دارنده یک اثر هنری دیجیتال چه کسی است.
• استیبل کوین‌ها: رمزارزهایی که روی بلاک چین‌های غیربومی (معمولاً اتریوم) ساخته شده و قیمت ثابت دارند.

توکن‌ها چه استفاده‌ای دارند؟

معمولاً توکن‌ها جوری طراحی می‌شوند که در یک پروژه بلاک چین یا اپلیکیشن غیرمتمرکز (Dapp) استفاده شوند. توکن‌ها استخراج نمی‌شوند، بلکه توسط سازنده آن پروژه ساخته شده و توزیع می‌شوند. زمانیکه کاربران این توکن‌ها را خریداری می‌کنند، می‌توانند از آنها استفاده‌های متعددی کنند.

بلاک چین چیست؟

بلاک چین یک تکنولوژی نوین و یک پایگاه اطلاعاتی ایمن است. از این رو، تکنولوژی بلاک چین توجه بسیاری از صنایع و نهادها را به خود جلب کرده است. این تکنولوژی در اصل یک پایگاه داده توزیع‌شده است که از بلوک‌هایی از اطلاعات رمزنگاری شده تشکیل شده است. هر بلوک شامل اطلاعات مربوط به تراکنش‌هایی است که در شبکه بلاک چین انجام شده‌اند. بلوک‌ها به صورت پیوسته به یکدیگر متصل شده و تشکیل یک زنجیره بلوکی را می‌دهند. این زنجیره بلوکی قابلیت تغییر یا اصلاح ندارد و هر تغییر در بلوک‌های قبلی تاثیری بر بلوک‌های بعدی نخواهد داشت. به همین دلیل است که این تکنولوژی از لحاظ امنیتی بسیار قوی است.

بلاک چین یکی از شاخص‌ترین توسعه‌های فناوری در دهه گذشته است؛ بخصوص این روزها که همه درباره آن صحبت می‌کنند. اما با وجود اینکه صحبت درباره بلاک چین نقل محافل است، هنوز بسیاری از افراد درک روشنی از چیستی بلاک چین یا نحوه عملکرد آن ندارند. با وجودی که از جهت نفوذناپذیری شهرت پیدا کرده، ایده اصلی پشت بلاک چین بسیار ساده است و پتانسیل بالایی برای ایجاد تغییر و تحول صنایع از ابتدایی‌ترین سطح آن تا سطوح پیشرفته دارد.

همانطور که گفتیم، فناوری بلاک چین امکان به اشتراک‌گذاری امن اطلاعات را فراهم می‌کند. بدیهی است که داده‌ها در یک پایگاه اطلاعاتی ذخیره می‌شوند و برای ثبت معاملات، مفهومی به نام «دفتر کل» وجود دارد که آن را با عنوان ledger می‌شناسند. 

گفتیم که بلاک چین نوعی پایگاه اطلاعاتی یا دفتر کل توزیع شده است؛ به این معنی که قدرت به روزرسانی یک بلاک چین بین گره‌ها یا کاربران یک شبکه کامپیوتری عمومی یا خصوصی توزیع می‌شود. این فناوری را تحت عنوان «دفتر کل توزیع شده» یا DLT می‌شناسند. 

بلاک چین امکان ثبت دائمی و شفاف داده‌ها و تراکنش‌ها را بدون ایجاد تغییر فراهم می‌کند. همین قابلیت به نوبه خود امکان مبادله هر چیزی را که دارای ارزش است، چه یک کالای فیزیکی باشد و چه یک کالای غیرملموس، ممکن می‌سازد.

ویژگی‌های بلاک چین

یک بلاک چین دارای سه ویژگی اصلی است. اول، یک پایگاه داده بلاک چین باید از نظر رمزنگاری ایمن باشد. این بدان معناست که برای دسترسی یا افزودن داده به پایگاه اطلاعاتی، به دو کلید رمزنگاری نیاز دارید: یک کلید عمومی، که اساساً آدرس موجود در پایگاه اطلاعاتی است؛ و یک کلید خصوصی که یک رمز عبور شخصی است و باید توسط شبکه احراز هویت شود.

ویژگی دوم بلاک چین این است که مانند یک سیستم گزارش دیجیتال عمل می‌کند و یک پایگاه اطلاعاتی از تراکنش‌ها به حساب می‌آید؛ به این معنی که همه چیز به طور کاملاً آنلاین انجام می‌شود.

ویژگی سوم، بلاک چین پایگاهی از داده‌هاست که در یک شبکه عمومی یا خصوصی به اشتراک گذاشته می‌شود. یکی از شناخته‌شده‌ترین شبکه‌های عمومی بلاک چین، بلاک چین بیت کوین است که هر فردی می‌تواند یک کیف پول بیت کوین در آن باز کند. 

بلاک چین‌های دیگر که عموماً با بانکداری و بخش فین تک مرتبط هستند، شبکه‌های خصوصی هستند که در آنها مردم نیاز دارند اطلاعات دقیقی درباره افرادی شرکت‌کننده، دسترسی به داده‌ها و همچنین دسترسی به کلید خصوصی پایگاه داده‌ها داشته باشند. انواع دیگر بلاک چین‌ها شامل بلاک چین‌های کنسرسیومی و بلاک چین‌های ترکیبی است که هر دو جنبه‌های مختلف بلاک چین‌های عمومی و خصوصی را با هم ترکیب می‌کنند.

تحقیقات شورای فناوری McKinsey نشان می‌دهد که تا سال ۲۰۲۷، حداکثر ۱۰ درصد از تولید ناخالص داخلی جهانی می‌تواند مرتبط با تراکنش‌های فعال شده در بلاک چین باشد. سؤالی که مطرح می‌شود این است که در دنیای بلاک چین، شرکت‌ها چگونه می‌توانند از این فناوری برای افزایش کارایی و ایجاد ارزش استفاده کنند؟ 

بلاک چین چگونه کار می‌کند؟

برای پاسخ به این سؤال باید کمی عمیق‌تر شویم تا به درک بهتری از نحوه عملکرد بلاک چین و سایر DLTها برسیم.

هنگامی که به داده‌های یک بلاک چین دسترسی پیدا می‌کنیم و یا این داده‌ها تغییر می‌کنند، تاریخچه داده‌ها در یک «بلوک» در کنار سوابق سایر تراکنش‌ها ذخیره می‌شود. تراکنش‌های ذخیره‌شده از طریق هَش‌های منحصر به فرد و غیرقابل تغییر رمزگذاری می‌شوند، مانند مواردی که با الگوریتم SHA-256 ایجاد شده‌اند. 

بلوک‌های مربوط به داده‌های جدید، بلوک‌های قدیمی را بازنویسی نمی‌کنند. بلکه ضمیمه یکدیگر می‌شوند تا بتوان هرگونه تغییری را رصد کرد. از آنجایی که همه تراکنش‌ها رمزگذاری شده‌اند، اطلاعات تغییرناپذیر هستند. از این رو، هر گونه تغییر در دفتر کل می‌تواند توسط شبکه شناسایی و ردیابی شود.

این بلوک‌های مربوط به داده‌های رمزگذاری‌شده به‌طور دائم به یکدیگر «زنجیر» می‌شوند و تراکنش‌ها به‌طور متوالی و نامحدود ثبت می‌شوند و یک داده کامل از حسابرسی ایجاد می‌کنند که امکان مشاهده نسخه‌های گذشته زنجیره بلوک را نیز فراهم می‌کند.

هنگامی که داده‌های جدید به شبکه اضافه می‌شود، اکثر گره‌ها (nodes) باید مشروعیت داده‌های جدید را بر اساس آنچه به آن مکانیزم اجماع می‌گوییم، تأیید کنند. هنگامی که تأیید داده‌ها به اجماع رسید، یک بلوک جدید ایجاد می‌شود و به زنجیره متصل می‌شود. سپس تمام گره‌ها به‌روز می‌شوند.

در یک شبکه بلاک چین عمومی، اولین گره‌ای که به طور معتبر مشروعیت یک تراکنش را اثبات می‌کند، یک مشوق یا به عبارتی دیگر، پاداش استخراج دریافت می‌کند. به این فرآیند «ماینینگ» می‌گویند.

برای روشن شدن این فرآیند، با یک مثال تئوری در توضیح نحوه عملکرد بلاک چین بحث ادامه می‌دهیم. تصور کنید که شخصی به دنبال خرید بلیط کنسرت در بازار است. این شخص قبلاً توسط شخصی که بلیت‌های جعلی می‌فروشد مورد کلاهبرداری قرار گرفته است، بنابراین تصمیم می‌گیرد یکی از وب‌سایت‌های تبادل بلیت غیرمتمرکز مبتنی بر بلاک چین را که در چند سال گذشته ایجاد شده است، امتحان کند. در این سایت‌ها، به هر بلیت یک هویت منحصر به فرد، تغییرناپذیر و قابل تایید اختصاص داده می‌شود که به یک شخص واقعی گره خورده است. قبل از اینکه این شرکت‌کننده کنسرت بلیت خود را تهیه کند، اکثر گره‌های شبکه اعتبار فروشنده را تأیید می‌کنند و اطمینان می‌دهند که بلیت واقعی است. در نهایت این شخص بلیتش را می‌خرد و از کنسرت لذت می‌برد.

ادامه مطلب در رسانه خبری رمزآکاه